Een luisterend oor

Wie kan nog zijn verhaal vertellen zonder in de reden gevallen te worden?
Wie krijgt nog persoonlijke aandacht voor zijn problemen?
Hoe vaak wordt mijn probleem weggelachen, betutteld of overspoeld met goed-bedoel¬de adviezen? Hoe vaak pakt iemand mijn verhaal af door er een nog groter probleem overheen te gooien ? En hoe vaak word ik gewoon niet gehoord ? En als ik niet gehoord word, wat dan ?
Ik kan gaan zeuren, mopperen of mijn best doen om dan maar geen aandacht te vragen. Ik kan wegzakken, wegkwijnen. Ik kan denken dat ik me aanstel en roep mezelf weer tot de orde. In ieder geval vind ik een vorm hoe ik mijn probleem voor me moet houden, met daarbij het gevoel dat ik het allemaal alleen moet doen.

Hoogst zelden kunnen we iemand vinden die gewoon voor je gaat zitten, de tijd voor je neemt en naar je luistert: naar je verhaal, je onzekerheid, je huilen, je wanhoop, je woede, je verdriet en je eenzaamheid.
Vroeger was er nog de pastoor of de dominee. Nu zijn er instanties waar je vaak op een wachtlijst komt en kan je met je acute probleem nergens heen. Wel kun je naar een-therapeut, maar dat kost geld.
Wie heeft er nog een luisterend oor ?

Ben IK nog een luisterend oor ? Kan ik gewoon bij iemand gaan zitten en luisteren naar zijn pijn, een hand vast-houden of een traan wegvegen? Het is zo genezend, zo helend !
Als ik zo bij iemand ben, voel ik me vaak onzeker. Ik wil helpen, adviseren, mee-denken, oplossen. Maar ik weet uit ervaring, als ik gewoon bij die persoon durf te zijn, dan zie ik hem in zijn verhaal veranderen, opklaren. Hij is mij na afloop dankbaar en kan weer verder, terwijl ik niets gedaan heb (denk ik) en er heel blij van word. Alleen maar een luisterend oor !
Probeer het ook eens uit.

Nirad