Waarom,

waarom,

waarom overkomt dit mij ??

Midden in de oorlog, in 1943, ben ik geboren als vierde kind in een gezin van 8 meisjes. Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Mijn vader is weggegaan toen ik 12 jaar was en mijn jongste zusje nog geen jaar oud. Ik was zwanger vóór ik trouwde. Hij was mijn eerste liefde. Ik was 21 jaar en wij hielden veel van elkaar.
Binnen een jaar na de geboorte van mijn zoontje werd mijn dochtertje geboren. Binnen een jaar na haar geboorte werd ons derde kindje geboren. Hij stierf drie dagen later. Een hartverscheurende ervaring, verzacht door die 2 schatjes van kinderen die wij wel hadden.
Als onderwijzeres werkte ik hard met een baby van 3 maanden in de kinderwagen voor de klas, terwijl de oudste gedurende de schooltijden bij een gezinnetje ondergebracht was (Dagopvang bestond toen niet). Daarbij verhuurden wij twee kamers met kost en inwoning in ons pas gekochte huis. Het zag er, na het overlijden van ons kindje, enige tijd allemaal weer goed uit.

Dan raak ik overspannen voor de klas. Ik stop als onderwijzeres en begin een eigen kralen en kunstnijverheidswinkeltje met drie avonden per week creativiteitslessen aan huis en op uitnodiging.
Dan gaat mijn man met zijn handel in “verkeerde” zaken, gaat drinken en wordt agressief. Dit alles loopt uit op faillissement en echtscheiding, een overspannen zoontje van twaalf en een moeilijk opvoedbaar dochtertje van elf jaar. Ik vecht voor ons drieën als een leeuw.

Waarom? Waarom? Waarom overkomt mij dit allemaal?
Ik krijg geen antwoord. Ja, veel vrienden ben ik zelfs kwijtgeraakt. Ik ga zoeken en doe, op aanraden, een week “adempauze”, waar ik mezelf weer wat terug kan vinden.
En dan gebeurt het: Als het leven moet veranderen, dan moet IK veranderen. Ik ben de enige die verantwoordelijk is (Dát heb ik in elk geval ontdekt).

Het klinkt goed, maar hoe doe ik dat? Ik merk dat ik het niet kan, anders had ik mezelf allang veranderd.
Dan ga ik hulp halen. Ik heb het “het geluk gehad”, dat ik in goed handen kwam en een stevige begeleiding kreeg om meer inzicht te krijgen in mijn levenshouding en daarbij kracht en zelfvertrouwen om daadwerkelijk mijn leven te veranderen, namelijk door er anders mee om te gaan.
Na tien jaar “werk aan mezelf” ben ik een opleiding tot therapeut gaan volgen: Ik wilde “doorgeven” wat ik ervaren en geleerd had.

Inmiddels ben ik opnieuw getrouwd. Ik heb een schat van een man, minnaar en kameraad. Lief en leed delen we, ieder vanuit ons eigen verleden. We mediteren samen en nemen iedere zondag na de koffie minstens een uur om met elkaar over onszelf te praten. Dit ritme helpt ons om de verbinding blijvend te houden op onze afzonderlijke en gezamenlijke weg.
Het is allemaal zoals ik het altijd wenste: Mooi huis, goed inkomen, een stevige relatie, beiden gezond, m.a.w. materieel, fysiek, mentaal en spiritueel goed. Het voelt als een groot cadeau (maar ik heb er wel wat voor moeten doen …..).

Ik ben 25 jaar P.I.-therapeute geweest, heb veel meditatiegroepen geleid, mediteer veel en volg emotionele, lichamelijke en spirituele bijscholingen. Vanuit mijn levenservaringen (of levenspijnen) heb ik veel mensen weer op hun pad kunnen brengen met meer leefplezier en met hun eigen wijsheid.
Want dat is wat ik mezelf en ieder mens toewens:
Plezier om te leven en de weg te gaan die we diep van binnen precies weten.

Nirad