Een familie-opstelling heelt.

Ik heb een beeldje gemaakt. En niet zomaar een beeldje. Het is een grafsteentje.
Hier is enige uitleg bij nodig.

Het was in 1966 dat ik een derde kindje ter wereld bracht: een zoon, Mike.
Twee dagen na zijn geboorte is Mike gestorven in het ziekenhuis en weer twee dagen later is hij begraven.
Ik ben niet niet bij de begrafenis geweest en ook nooit bij zijn grafje.
Ik had hem in mijn hart geborgen.
Veel verdriet en pijn om dit verlies.
Mijn twee andere kinderen waren voor mij een ware troost
en al snel pakte ik het gewone leventje weer op.

39 jaar later deed ik een weekendgroep 'Familie-opstellingen', waarbij ik "mijn rug" opstelde.
Ik had juist twee maanden plat gelegen met een hernia en was zeer benieuwd of deze rugklachten te maken zouden hebben met mijn familie. (Ik dacht aan het gezin en de familie waarin ik grootgebracht ben).
Tot mijn verbazing kwam het hele gebeuren rond Mikes overlijden terug.
En weer tot mijn verbazing bleek dat mijn rouwverwerking en die van ons gezin niet voltooid was.
Diepe pijn kwam naar boven én nieuwe inzichten kwamen vrij. Wij hebben nu echt afscheid van elkaar genomen, waarbij Mike zich eindelijk thuis voelde. Hij kon zich nu terugtrekken en vrede vinden.
Na afloop heb ik Mike en mezelf beloofd een grafsteentje voor hem in onze tuin te maken. Voor hem heb ik dit beeldje gemaakt.

Een heel diepe vrede is in mij neergedaald. Ja, een familie-opstelling heelt!

Nirad